در این پژوهش تهیه چند نوع مربا از میوه، گلبرگ و تفاله گلبرگ گل محمدی توام با سایر میوه ها مورد بررسی قرار گرفت. تیمارهای مختلف شامل میوه گل محمدی همراه با گوشت سیب، میوه گل محمدی همراه با تفاله گلبرگ آن، گلبرگ گل محمدی همراه با گیلاس، گلبرگ گل محمدی همراه با شربت آلبالو و تفاله و گلبرگ گل محمدی همراه با هویج می باشند. پس از تهیه مرباهای گوناگون جهت آزمون چشایی از روش هدونیک استفاده گردید. تست پانل توسط ده نفر در سه تکرار انجام پذیرفت. آزمایشهای انجام یافته روی مرباهای تهیه شده شامل اندازه گیری اسیدیته pH ویتامین C و درصد مواد جامد محلول (BRIX) در ماههای اول، دوم و سوم پس از تهیه نمونه ها انجام گرفت. تجزیه و تحلیل داده ها براساس طرح کرت های خرد شده در قالب بلوک کامل تصادفی انجام گرفت، اثر متقابل انواع مربا و گذشت زمان نیز بررسی گردید. نتایج نشان داد که مربای حاصل از میوه گل محمدی همراه با گوشت سیب به لحاظ ویژگی های ظاهری ارگانولپیتیکی بهترین نمونه است. مربای مذکور بیشترین مقدار ویتامین C و پکنین را دارا بود. مقدار ویتامین C در میوه گل محمدی نزدیک به 2000 قسمت در میلیون بود که پس از تهیه مربا به 1500 قسمت در میلیون تنزل یافت. با گذشت زمان مقدار این ویتامین کاهش یافت و در نهایت پس از گذشت سه ماه به قسمت در میلیون 500 رسید. میزان اسیدیته در طی نگهداری تغییر معنی داری نشان نداد اما pH در ماه اول نگهداری نسبت به دو ماه بعد کمتر بود. مقدار پکتینات کلسیم در طی سه ماه نگهداری ثابت ماند.

گل محمدی یکی از گونه های گل رز است و متعلق به گیاهان خانواده روزاسه و نام علمی آنRosa damascene می باشد. فرآورده های گوناگونی از گل محمدی تهیه می شود که از آن جمله می توان گلاب، و اسانس یا عطر را نام برد. در این پژوهش ترکیبات فنولی، فعالیت ضدرادیکالی، ضدباکتریایی (بر علیه استافیلوکوکوس اوریوس و باسیلوس سوبتیلیس) و ضد کپکی (بر علیه آسپرژیلوس فلاووس و آسپرژیلوس پارازیتیکوس) اسانس تفاله حاصل از گلاب گیری گل محمدی مورد بررسی قرار گرفت. تعیین ترکیبات فنولی و فعالیت آنتی اکسیدانی به ترتیب بوسیله روش های فولین سیوکالتو و مهار رادیکال آزاد DPPH صورت گرفت. اثر ضد باکتریایی و ضدقارچی اسانس تفاله حاصل از گلاب گیری با استفاده از روش تیتراسیون رقت سریالی، برای تعیین حداقل غلظت بازدارندگی (MIC)، حداقل غلظت باکتری کشی (MBC) و حداقل غلظت قارچ کشی (MFC) مورد آزمایش قرار گرفت. نتایج نشان داد میزان ترکیبات فنولی کل اسانس تفاله حاصل از گلاب گیری 55/110 میلی گرم گالیک اسید/میلی لیتر اسانس و IC50 به میزان 5/82 میکرولیتر بر لیتر بود. با افزایش غلظت اسانس، درصد حذف رادیکال های آزاد DPPH افزایش یافت و غلظت 1000 پی پی ام اسانس دارای 4/92 درصد فعالیت مهار رادیکال آزاد DPPH بود. در بررسی تاثیر اسانس بر ویژگی های میکروبی مشخص شد که بر باکتری های استافیلوکوکوس اوریوس و باسیلوس سوبتیلیس اثر مهاری دارد اما در مقایسه با دو آنتی بیوتیک استرپتومایسین و پنی سیلین این اثر مهاری بسیار کمتر است. همچنین مشاهده شد که اسانس تفاله حاصل از گلاب گیری گل محمدی دارای اثر مهاری خوبی در برابر کپک آسپرژیلوس فلاووس هست که برابر با آنتی بیوتیک نیستاتین و بسیار بهتر از آنتی بیوتیک فلوکونازول می باشد و دارای اثرات مهاری بر علیه کپک آسپرژیلوس پارازیتیکوس است که این اثر مهاری دوبرابر آنتی بیوتیک فلوکونازول و نصف آنتی بیوتیک نیستاتین است.

در این تحقیق به استخراج تانن از گلاب، پسآب و تفاله گل محمدی (Rosa damascena Mill.) اقدام گردید. از 21 اکسشن گل محمدی جمع آوری شده از استانهای مختلف کشور و کشت شده در مزرعه تحقیقاتی موسسه تحقیقات جنگلها و مراتع کشور اسانس، گلاب، تفاله و پسآب تهیه شد و بعد میزان تانن نمونه ها به روش رنگ سنجی فولین - دنیس و توسط دستگاه اسپکتروفتومتری مدل  Hitachi 340در طول موج 760 نانومتر اندازه گیری گردید. نتایج نشان داد که بالاترین میزان تانن در گلاب، به ترتیب در اکسشن های خوزستان و ایلام (2163 ppm)، قم (1846 ppm)، گیلان (1432 ppm) و در پسآب به ترتیب در اکسشن های زنجان(1919 ppm) ، مازندران (1895 ppm)، قم، گیلان، لرستان و اصفهان (1871 ppm) 2 و در تفاله اکسشن های گل یزد(3432 ppm) 1 ، سیستان و بلوچستان (3139 ppm) و کهکیلویه و بویراحمد (2993 ppm) بدست آمد. بنابراین پیشنهاد می گردد با توجه به نیاز کشور و تولید مواد مذکور توسط افراد گلاب گیر سنتی اقدام به جمع آوری و استخراج تانن از نمونه ها صورت بگیرد، که این خود از لحاظ اقتصادی برای تولیدکنندگان گلاب نیز مفید می باشد.

تفاله گلاب گیری، بقایای تقطیر گل محمدی می باشد که مورد استفاده ای نداشته و انباشت آن سبب آلودگی های زیست محیطی می گردد. در این پژوهش که به منظور بررسی ترکیبات شیمیایی و امکان سیلو نمودن این بقایا انجام گرفت، تفاله گلاب گیری تازه، از منطقه کاشان تهیه و ترکیبات شیمیایی آن تعیین گردید. سپس تفاله تهیه شده همراه با نسبت های متفاوتی از مواد افزودنی شامل کاه گندم، سبوس گندم، تفاله خشک چغندر ونیز یک درصد آهک در داخل سطل های پلاستیکی 6 لیتری سیلو گردید. آزمایش در قالب طرح کاملا تصادفی متعادل با 10 تیمار و 4 تکرار اجرا شد و پس از گذشت یک ماه، کلیه سیلوها مورد ارزشیابی قرار گرفتند. اطلاعات مربوط به ترکیبات شیمیایی نشان داد که میزان ماده آلی، پروتئین خام، الیاف خام، چربی خام و ان- اف- ای در تفاله گلاب گیری، براساس ماده خشک، به ترتیب 94.4، 11، 24، 2.4، 57.3 درصد و انرژی خام 4525 کالری بر گرم بود. غلظت عناصر معدنی بر نیاز شامل: کلسیم، فسفر و منیزیم، به ترتیب 0.84، 0.14 و 0.8 درصد و عناصر معدنی کم نیاز شامل: آهن و مس به ترتیب 250 و 8.3 میلی گرم در کیلوگرم ماده خشک بود. نتایج مربوط به سیلوهای آزمایشی مشخص نمود که میزان ماده خشک در تیمارهای مختلف، بین 26.7 تا 36.6 درصد متغیر بود که تفاوت بین آنها معنی دار (p<0.05) بود. ارقام مربوط بهpH  سیلوها از حداقل 4.08 در تیمار حاوی 79 درصد تفاله همراه با 20 درصد تفاله چغندر و یک درصد آهک، تا حداکثر 4.36 در تیمار حاوی 82.5 درصد تفاله گلاب، همراه با 11 درصد کاه گندم، 5.5 درصد سبوس گندم و یک درصد آهک متغیر بود که تفاوت بین آنها نیز معنی دار (p<0.05) بود. به طور کلی دو تیمار که به ترتیب حاوی 79، 20 و 1 درصد تفاله گل، تفاله چغندر و آهک و یا 79، 10، 10 و 1 درصد تفاله گل ، کاه گندم، تفاله چغندر و آهک بودند با دارا بودن 4.08 pH و 4.09 و ماده خشک 29.7 و 32 درصد از نظر کیفیت در رتبه خوب ارزشیابی شدند و نسبت به دیگر سیلوها برتری داشتند.

لطفا برای مشاهده چکیده به متن کامل (PDF) مراجعه فرمایید.

لطفا برای مشاهده چکیده به متن کامل (PDF) مراجعه فرمایید.

هدف از این پژوهش امکان استفاده از زیولیت به عنوان کند سوز کننده تخته خرده چوب حاصل از تفاله نیشکر (باگاس) می باشد. در این تحقیق، خواص مکانیکی، خواص فیزیکی، مقاومت به آتش و آزمون رنگ سنجی CIE L*a*b* مورد بررسی قرار گرفت. نتایج این بررسی نشان داد که استفاده از زیولیت منجر به افزایش مقاومت خمشی، مدول الاسیتیسیته و مقاومت به ضربه تخته خرده چوب های حاصله شد. اما میزان چسبندگی داخلی تخته خرده چوب های حاصل کاهش یافت. بعلاوه، استفاده از ماده زیولیت به عنوان یک ماده کند سوز کننده باعث افزایش مقاومت به آتش شد. همچنین نتایج خواص فیزیکی نشان داد که زیولیت باعث کاهش جذب آب و واکشیدگی ضخامت در 2 ساعت غوطه وری گردید. درحالی که میزان جذب آب و واکشیدگی ضخامت طی 24 ساعت غوطه وری افزایش یافت. نتایج نشان داد که زیولیت موجب تغییر رنگ با افزایش lΔ شده و درنهایت باعث افزایش سفیدی و روشنایی سطح نمونه ها می گردد زیولیت منجر به کاهش پارامترهای برافروختگی، کاهش جرم در اثر سوختگی و میزان سطح کربونیزه شده شد و زمان آتش گیری را به طور قابل ملاحظه ای افزایش داد. و دوام شعله و کاهش وزن را به شدت کاهش می دهد. درمجموع با توجه به مقادیر پارامترهای اندازه گیری شده افزودن زیولیت می توان به عنوان یک تیمار کندسوز کننده در نظر گرفته شود.

هدف از پژوهش حاضر مقایسه تأثیر روش های استخراج سبز (آنزیمی و فراصوت) و متداول (شیمیایی به کمک حلال اسیدی و قلیایی) بر بازدهی (فیبر رژیمی کل(TDF)، فیبر محلول (SDF) و فیبر نامحلول(IDF))، ترکیب شیمیایی و خواص آبپوشی فیبر تفاله زیتون بود. خواص رئولوژیکی خمیرهای حاوی مقادیر مختلف SDF (0، 5، 10 و 15 درصد) نیز مورد بررسی قرار گرفت. بازده فیبر کل بین 79/74 (روش فراصوت) تا 2/90 % (روش آنزیمی) بود که 12/12 – 68/21 % آن SDF بود. میزان رطوبت SDF بیشتر از IDF بود. محتوای خاکستر و پروتئین IDF بیشتر از SDF بود. روش استخراج تأثیر معنی داری بر میزان رطوبت و خاکستر SDF نداشت. کمترین میزان پروتئین در DF استخراج شده به روش آنزیمی مشاهده شد. بیشترین و کمترین قدرت تورم و شاخص حلالیت به ترتیب برای فیبر استخراج شده به روش آنزیمی و فراصوت بود که ناشی از میزان جذب آب این فیبرها بود. غنی سازی آرد گندم با SDF استخراج شده به روش آنزیمی نشان داد که افزودن 10 درصد فیبر موجب افزایش زمان توسعه و پایداری و FQN خمیر می شود در حالی که درجه نرم شدن را کاهش می دهد (05/0 P <). جایگزینی 15 درصد آرد گندم با SDF منجر به افزایش مقاومت به کشش و انرژی خمیر شد. کشش پذیری خمیر با افزودن 5 درصد فیبر افزایش یافت، در حالی که افزودن 10 درصد فیبر این شاخص را به کمتر از مقدار شاهد رساند. در مجموع، اگرچه عملکرد روش آنزیمی به طور قابل توجهی بالاتر از سایر روش ها بود، اما این روش زمان بر است که کاربردی آن در صنایع غذا را محدود می کند. به کارگیری ترکیبی از روش های سبز برای تسریع استخراج آنزیمی می تواند موضوعی برای پژوهش های آینده باشد. بعلاوه، جایگزینی 10% آرد گندم با SDF خواص رئولوژیکی قابل قبولی را ارائه می دهد که می تواند نویدبخش نانی با کیفیت و با ارزش غذایی بالا باشد.

در این پژوهش کارایی نوعی پوشش خوراکی نانوامولسیونی حاوی کیتوزان با هدف افزایش زمان نگه داری سیب رقم گلاب کهنز بررسی شد. سیب پس از برداشت با پوشش نانوامولسیون بر پایه کیتوزان در غلظت 2000 قسمت در میلیون، پوشش دهی و به همراه نمونه های شاهد در دمای 1±2 درجه سانتی گراد و در رطوبت نسبی 80-85 درصد نگهداری شد. در مدت 10 هفته نگهداری در فواصل زمانی مشخص (هر هفته یکبار) سفتی بافت، فعالیت آنزیم پلی فنل اکسیداز، رنگ پوست و گوشت، خواص حسی، و میزان تنفس بر اساس میزان CO2 تولیدشده سیب های نگهداری شده اندازه گیری شد. نتایج نشان دادند که پوشش خوراکی بر پایه نانوامولسیون کیتوزان اثر معنی داری بر سفتی بافت و خواص حسی میوه ندارد. کاربرد پوشش حداکثر شدت تنفس را به نصف کاهش داد و پوشش به طور معنی داری باعث کاهش اوج تنفسی سیب شد. در میوه های بدون پوشش پس از مرحله اوج تنفسی، میزان فعالیت آنزیم پلی فنل اکسیداز افزایش نشان داد که همراه با گسترش قهوه ای شدگی بافت میوه بود. به طور کلی این پوشش عمر انباری سیب را افزایش و ضایعات کمی و کیفی آن را در مدت نگهداری کاهش داد.